(από «Το ημερολόγιο ενός Γορίλα» του Νίκου Ράμου)
Γεια σας, είμαι ο Μάριος Γορίλας, μαθητής της Ε τάξης και θα σας διηγηθώ τι πάθαμε προχθές στην τηλεκπαίδευση. Η ώρα ήταν 3 και βρισκόμασταν όλα τα παιδιά στο ρουμ του δασκάλου μας του κυρίου Μπαμπούλα και κάναμε Μαθηματικά. Ξαφνικά τη στιγμή που η Μαρία έγραφε στο γουάιτ μπορντ μια διαίρεση που μας είχε πει να κάνουμε ο δάσκαλος, εμφανίστηκε στην επιφάνεια του πίνακα ένα καρτούν, ένας μαύρος παπαγάλος και έφαγε την διαίρεση. Ωχ, κάποια χαζή εφαρμογή, σκέφτηκα εγώ...
Ο δεκάχρονος Φάνης είδε τον μικρό Αρίζ σε ένα ρεπορτάζ της γερμανικής τηλεόρασης. Ήταν στη δική του ηλικία. Σίγουρα, στη Συρία, στο σχολείο, θα πήγαινε την ίδια τάξη. Φορούσανε και το ίδιο μπλουζάκι. Ένα μαύρο t-shirt που έγραφε πάνω του starwars. Ο Αρίζ είπε στο δημοσιογράφο που τον ρώτησε πως περίμενε να ανοίξουν τα σύνορα για να μπορέσει να πάει στη Γερμανία. Ο Φάνης ήταν ήδη στη Γερμανία. Τους δέκα τελευταίους μήνες ζούσε εκεί με τους δύο γονείς του. Ο Αρίζ όμως δεν είχε γονείς. Τους είχε χάσει στο δρόμο. Ήταν ένα παιδί ασυνόδευτο - έτσι τα έλεγαν, του εξήγησε ο πατέρας του.
Σε μια πόλη μακρινή, μια πόλη μαγική, επτά φορές το χρόνο, αργά μέσα στη νύχτα, πέφτει μια βροχή διαφορετική. Μια βροχή που αποτελείται από χιλιάδες, εκατομμύρια σταγόνες ευτυχισμένου νερού. Σταγόνες με μόρια χαρούμενου υδρογόνου και ονειρεμένου οξυγόνου. Σταγόνες που μπορούν να διώξουν από το μυαλό τον μεγαλύτερο πόνο και να εξαφανίσουν από την καρδιά τη πιο βαθιά λύπη.
Πολύ μακριά, στην άκρη της γης, υπάρχει ένα βουνό γυμνό, άδειο, χωρίς δέντρα.
Την παραμονή των Χριστουγέννων, ο ουρανός ρίχνει μια παράξενη βροχή! Xιλιάδες μικρά αστέρια πέφτουν από ψηλά και γίνονται μαγικοί σπόροι. Το πρωί το βουνό είναι γεμάτο δέντρα. Καταπράσινα, πανύψηλα, πανέμορφα δέντρα! Τη νύχτα των Χριστουγέννων, ξαναπέφτουν από τον φωτεινό παγωμένο ουρανό, αστέρια.
Copyright © 2014. Ιπτάμενο Κάστρο. Designed by marimation.gr
